Kruistochten

Christelijke kruistochten

De kruistochten vonden plaats van de 11e tot de 13e eeuw na Christus en waren een verdedigingsreactie nadat tweederde van de christelijke wereld was veroverd door eeuwenlange islamitische aanvallen met miljoenen slachtoffers als gevolg.

De kruistochten zijn een veelgehoord argument in discussies die tegen het christelijke geloof gericht zijn. Sommige islamitische terroristen beweren zelfs dat hun terroristische aanvallen wraaknemingen zijn voor wat de christenen deden tijdens de kruistochten.
In feite waren de kruistochten een reactie op de invasies vanuit islamitische landen, die grondgebied binnenvielen dat ooit hoofdzakelijk bewoond werd door christenen. Van circa 200 tot 900 na Christus werden de gebiedsdelen van Israël, Jordanië, Egypte, Syrië en Turkije hoofdzakelijk bewoond door christenen. Toen de islam meer macht kreeg, drongen moslims deze gebieden binnen en onderdrukten de christenen die daar woonden meedogenloos. Ze dwongen de christenen tot slavernij, deporteerden ze en vermoordden ze zelfs.
Een gevolg was dat de kerk door de eeuwen heen terug moest vechten of verzwolgen zou worden door een agressieve islam. Dus de kerk trok niet uit op een dwaze, bloeddorstige en irrationele manier, hoewel de christelijke kruistochten verre van volmaakt waren.

Kort samengevat waren de kruistochten pogingen om gebiedsdelen in het Midden Oosten te heroveren die eerder in bezit genomen waren door moslims. Hoewel Europese kruisvaarders oprecht mogen zijn geweest, dwaalden zij soms af van de oorsprong van het christendom toen zij er op in hakten, branden stichtten en mensen dwongen zich te bekeren tot het christendom. De opvatting om in de naam van Christus een land in bezit te nemen middels oorlog en geweld is geheel in strijd met de Bijbel. Bepaalde gebeurtenissen die plaatsvonden tijdens de kruistochten waren volledig in strijd met alles waar het christelijk geloof voor staat. Jezus gebruikte nooit geweld, noch riep Hij zijn discipelen op om het te gebruiken. Gegeven dit historische feit, is het alleen vanzelfsprekend dat het Nieuwe Testament nooit geweld zou bekrachtigen om het Woord van de ware God te verspreiden.
Maar een gewogen oordeel lijkt uit te wijzen dat de middeleeuwse kruisvaarder geld en veiligheid riskeerde om het christendom te herstellen waar het was beschadigd en om christenen te laten wederkeren naar de plekken vanwaar zij waren verdreven.

Islamitische kruistochten

Moslims lijken te vergeten dat zij hun eigen kruistochten hadden, gedurende enkele eeuwen voor de Europeanen hun kruistochten begonnen als verdediging tegen de islamitische expansie en jihad. Islam was de agressor in haar eigen kruistochten, lang voordat Europa reageerde met haar eigen.
De islamitische expansie startte in de 7e eeuw en heeft voortgeduurd tot en met de zeventiende eeuw. Zo veroverden de moslims in 1453 nog Constantinopel en werden hun aanvallen bij Wenen voor de tweede keer afgeslagen (eerder in 1529) door de Europeanen. In de zeventiende en achttiende eeuwen namen de islamitische kruistochten af als gevolg van het Westerse verzet.

Vechten in Jihad is volgens de profeet van de islam, Mohammed, de beste daad die een moslim kan doen (Sahih Bukhari 4.52.44).
Vandaar dat moslims die er op in hakten, branden stichtten en bekeringen afdwongen, niet afweken van de fundamenten van de islam en koran, maar die juist nauwgezet volgden. Het is een helder en onwelgevallig historisch feit dat in de tien jaren dat Mohammed in Medina woonde (622-632 na Chr.), hij 74 rooftochten, expedities of volledige oorlogen leidde of initieerde, variërend van kleine moordsquadrons tot de Taboek-kruistocht. Soms resulteerden de expedities niet in geweld, maar een gewelddadig moslimleger lag altijd op de loer.

Bronnen en informatie
VERDER LEZEN

Reacties zijn gesloten.